കവിത|എന്റെ മുഖം|ഷാജി.എൻ.പുഷ്പാംഗദൻ

യൗവ്വനം “പ്രണയത്തിന്റെ

മതിവരാത്ത വീഞ്ഞായിരുന്നു,

അത് കുടിച്ചു തീരുന്നതിനു മുൻപേ,
‘കാലം’ തട്ടിയുടച്ച പാനപാത്ര ത്തിന്റെ-
സ്ഫടിക കഷണങ്ങളിൽ
ഞാൻ എന്റെ മുഖം തെരയുകയായിരുന്നു ….

അതിലൊന്നിൽ

ശൈശവത്തിന്റെ ശാപം പിടയുന്നു

മറ്റൊന്നിൽ

ബാല്യത്തിന്റെ ഏകാന്തത മുഖം പൊത്തി കരയുന്നു

പിന്നെ കൌമാരത്തിന്റെ ചാപ്പിള്ളകൾ ,

വെറുക്കപെടുന്നവന്റെ വേദ പുസ്തകത്തിൽ

ചോരയും വിഷവും

കണ്ണീരിൽ കലർത്തി പല്ലിളിച്ചു ചിരിയ്ക്കുന്നു